Okul yıllarına dönüp bu teknoloji tutkusunun izlerini sürelim. Nelerden hoşlanırdın ACI yıllarında, neler iz bıraktı? 

ACI yılları, on yaşında başlayan, kendimizi keşfettiğimiz bir serüven, bir yolculuk. Google’ın olmadığı zamanlar. Bir şey merak ettiğimizde elimize telefonu alıp iki dakikada o konu hakkında özet bir bilgiye ulaşamadığımız dönemler. Ben de ACI yıllarımdan aklımda kalan flashback’ler sunmak istiyorum. (İşte ACI yıllarına dönüş ve hatırladıklarım.)

İlk İngilizce konuşulduğunu duyduğum, Türk yabancı herkesin her zaman İngilizce konuştuğu ve senin de İngilizce konuşman istenen bir ortam. İlk Hazırlık yılı sadece dile yoğunlaştığımz bir yıl. Ne kadar da şaşırmıştık. Tam bir “immersion” program. Seni bir dile bir kültüre daldırıyorlar ve ne kadar hayret verici ki ilk günlerde hiç anlamadığın bir lisanı sene sonuna doğru anlar ve konuşur oluyorsun. Bunun getirdiği özgürlük ile yeni kapılar aralanıyor, yeni kitaplar okuyabiliyor, şarkıların sözlerini anlayabiliyor ve söyleyebiliyor oluyorsun.

Home-Economics; (kısaca home-ec derdik) Orta 1’de örgü, dikiş, kanaviçe. Orta 2’de ev, yemek, düzen. Amerikan alfabesini kanaviçe olarak işletmişlerdi. Sadece okuldaki derslerde yapardık, okulda tamamlamamız gerekirdi. Eve kaçırıp anneme tamamlattığımı hatırlıyorum. Demek ev işlerine çok yatkın olmadığım o zamanlardan belliymiş. Bu alfabe çerçevelenmiş olarak mutfağımda asılı. En altta rakamlarla 1975 işlemişiz.

Müzik dersleri; ACI’da, zamanında diğer okullarda olduğu gibi sadece notalar öğretilip flüt çalınmazdı. Müzik aletleri, müzik akımları, klasik müzik, kompozitörler, dönemleri gibi müzik zevki geliştirmek için birçok bilgi edinirdik.  Dönem içerisinde belirli sayıda cumartesi günleri Konak Senfoni Orkestrasına gitmek ödevimizdi. Döndüğümüzde o kompozitör ve şefle ilgili bilgi verir, orkestranın planını çizer, hangi müzik ailesi (first violin, second violin, cello, percussion gibi) nerede yerleştirilmiş yazılı ödev verirdik. Hala bir konsere gittiğim zaman ödev yapacak gibi bu plana dikkat ederim.

Orta 3 fen dersi; Parsons altında laboratuvar ve derslik bir arada. Bir tarafta akvaryumumuz, diğer tarafta değişik bitkiler… Doğayı öğreniyoruz. Bir ünite vardı. “Nasıl çalışır?” O zaman teknoloji olarak plak çalarlar, kaset çalarlar, film makinesi vardı. Bunların nasıl çalıştığını öğrenmiştik. Kütüphaneden güzel renkli bir kitap almıştım. Sözeldense fen bilimlerini keşfetmem, o alana yönelmemin başlangıcı herhalde.

Lise 1 seçmeli drama dersi. Efsanevi “Dottie Stewart”. Bu derste öğrendiklerimiz inanılmazdı. Tiyatronun tarihi. Amfi tiyatrolar, Grek ya da Roma dönemi. Anadolu’da sıkça bulunan bu tiyatroları gezerken hala bu dersteki bilgileri düşünürüm. Kostümler, her döneme ait farklı erkek ve kadın kıyafetleri. Tiyatro salonunda bir kostüm odamız vardı ve çeşit çeşit kostümler bulunurdu. Makyaj, sahne makyajı, birini yaşlandırmak için yapılan makyajlar. Back stage, ışıklandırma. Ses efektleri. 

Senaryosunu yazıp, ses efektleri ile teyp kasetlere kaydettiğimiz radyo tiyatrosu tadında bir ödevimiz vardı. Ben Ay’a aşık olan bir sokak lambasının hikayesini anlatmıştım. Gün boyunca Ay’ı özlemle bekliyor  sokak lambası, trafik sesleri, insan kalabalıkları, köpek işemesi, ve akşam olunca sessizlikte yine kavuşuyor. Çok keyif aldığım bir ödev olmuştu. Lise yıllarım boyunca Stage-AV kulübünde bir çok gösteride ses ve müzik çalıştım. Teknik alandan daha çok zevk aldığım gerçeği yavaş yavaş ortaya çıkıyor.

Orta 3 yazı; kütüphanemiz, ahh o kütüphanemiz. Yaz döneminde haftada bir iki gün kütüphanemiz açık olurdu. Bir iki arkadaşımla gönüllü olarak çalıştık. Daktiloda kitapların arkasındaki kartları hazırlardık. Geri dönen kitapları yerlerine yerleştirirdik. Check-out desk’te çalışırdık. O Hatay Caddesi tarafında olan eski kütüphanemizin kokusu hala hafızamda. Kütüphanemiz bence bizi diğer okullardan ayıran, bilgiye ulaşımı sağlayan hele artık çevrimiçi kaynaklar ile daha da dünyaya bağlayan bi yer. 

Ve matematik; hep sevdim. Kendimi matematik ile hep daha rahat hissettim. Anet Hanım, Mine Hanım, Gül Hanım. Hepsine sonsuz teşekkürler. O akıllı tahtaların olmadığı dönemde, tebeşir ile sol üst köşesinden başlarlar, tahtayı inci gibi doldururlardı. Silinir baştan dolardı. Silinirken daha deftere yazamamışız biz, bağrışırız.  “One minute.” Matematikte o tahtada karışık gibi duran çizim, denklem, geometrik şekillerin, bir sorunun, bir cevabının bulunması beni mutlu etti. Sorun varsa bir çözümü de vardır. Ben bunu şu an bilmiyorsam da, öğrenip çözebilirim. Bu beni “Teknik” alanda çalışmaya itti.

Çok güzel anlattın Serpil. Yalnız sayısala ve teknolojiye olan ilgin değil, aynı zamanda okulun her alanda bizleri nasıl geliştirdiğine de örnekler verdin.Tabii üniversitede Bilgisayar okudun. Kariyer geçmişine bakalım o zaman. Hep ACI’da mıydın? Bilgisayarlarla birlikte nasıl iç içe gelişti kariyerin?

Bilgisayar daha dünyada ve Türkiye’de çok yeniydi. Özellikle yazılım donanımsal bir cihaz ile insanın onunla etkileşimini sağlayan araç, aradaki bir dil gibiydi. İyi bir yazılım insanların yaşamlarını, iş yapışlarını değiştiren bir şey. Bu eğitimi aldıktan sonra alanımda çalışmak isterken, ACI’da ilk bilgisayar dersleri başlamıştı. İngiltere’den getirilen BBC markalı, küçük, o zamanların Commodore benzeri ama sadece eğitim için tasarlanmış cihazlardı bu bilgisayarlar. Onunla öğrencilere bilgisayar programlama öğretilecekti. O sene okul müdürü olduğu için, kendi yerine bilgisayar öğretmeni arayan Chris Bridge ile görüşerek okulumuzda öğretmen olarak başladım. Seçmeli ders olarak öğrencilere Basic programlama öğretiyorduk. Alan bilgisi olarak yazılım son derece kolay olsa da öğretmenliği öğrenmem gerekiyordu. İlk sene bana mentor olarak atanan Mr.Frank’ten çok şey öğrendiğimi hatılrıyorum. 

Binnur Eskişar da bir sene sonra aramıza katıldı. 20 sene beraber bilgisayar öğretmenliği yaptık. O zamanki teknolojide (bus topology) bilgisayar ağında bir tarafta sorun oldu mu tüm bilgisayarlar bozulurdu. Binnur ile yerlerde az kablo tamirleri yapmadık.